Największą pasją panny Bell było przemierzanie bezkresnych pustyni i poznawanie kultury arabskiej. Jej miłość do beduinów, a także wielkie zrozumienie, wyczucie i urok osobisty, zyskały jej przychylność szejków i emirów, a także pozwoliły na przeniknięcie do miejsc, do których nie miał szansy się dostać żaden inny poddany Imperium Brytyjskiego.

 

Herzog pokazuje, jak to zazwyczaj robi w swych filmach, zmagania niezwykłej jednostki, która pragnie być wolna i robić to, co kocha. Gertude Bell (Nicole Kidman), jako kobieta i jako zamożna panna na wydaniu, jest ograniczona wieloma zakazami i konwenansami, ale jej niepokornego ducha nikomu nie udaje się poskromić. Zamiast, tak jak jej rówieśniczki, wydać się korzystanie za mąż, co chwila opuszcza Anglię dla pięknego Teheranu, Bagdadu i niezmierzonych piasków pustyni. Ten film jest zapisem jej licznych podróży w głąb arabskiej cywilizacji, poznawania przez kobietę niuansów związanych z plemiennymi sporami, ale też pokazuje portret wrażliwej osoby o bardzo głębokim życiu duchowym, której, mimo licznych zalet, nie dane było zaznać szczęścia w życiu osobistym. Oglądając tę niezwykłą postać na ekranie, można zrozumieć dlaczego całe pokolenia kobiet inspirowały się osobą Gertude Bell.

 

Królowa pustyni jest kolejnym popisem aktorskim Nicole Kidman, która bardzo wiarygodnie wciela się w pustynną podróżniczkę. Partnerują jej, z wielkim urokiem, Damian Lewis i James Franco, grający szarmanckich i eleganckich przedwojennych dżentelmenów, którzy skradli serce pięknej Gertrude. Zdecydowanie warto wybrać się na film także dla niesamowitych widoków. Tak pięknych zdjęć pustyni dawno nie było w kinie. Na ich tle współcześni aktorzy prezentują się niczym największe gwiazdy złotej ery Hollywood.

 

Więcej recenzji znajdziesz na stronie www.szczere-recenzje.pl