Ten znakomity obraz spodoba się przede wszystkim wielbicielom włoskiego kina, ponieważ wiele jego wątków nawiązuje bezpośrednio do kultowych włoskich produkcji, ze Słodkim życiem Felliniego na czele. Choć film jest pozbawiony fabuły w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, to jednak stanowi bardzo przyjemne, zmysłowe doznanie estetyczne i prawdziwe wyzwanie dla wyobraźni i inteligencji widza.

Bohaterem wielkiego piękna jest mieszkający w Rzymie Jep Gambardella (Toni Servillo), który w dzień swych 65-tych urodzin zdaje sobie sprawę z pustki oraz ograniczoności własnego życia i postanawia zwyczajnie nie robić więcej rzeczy, na które nie ma ochoty. Nie jest to szczególnie trudne, ponieważ do tej pory też się raczej nie wysilał. Wiele lat temu Jep napisał powieść, która odniosła sukces i pozostała jego jedynym dziełem. Na co dzień Jep jest dziennikarzem kulturalnym, ale większość czasu zajmuje mu szeroko pojęte życie towarzyskie. Wraz z tym przerafinowanym i znudzonym luksusem mężczyzną, przemierzamy przestrzeń rzymskich nocnych ulic, dyskotek, tarasów i sal balowych. Za jego pośrednictwem poznajemy wiele pięknych kobiet, z którymi sypia, oraz podobną ilość koszmarnych (zarówno pod względem wyglądu jak i charakteru) indywiduów. Wielkie piękno jest oszałamiającym połączeniem tego wszystkiego co w Rzymie najpiękniejsze i najohydniejsze jednocześnie.

Paolo Sorrentino oddaje swoim filmem hołd wiecznemu miastu, nie pozostając jednak bezkrytycznym wobec licznych przywar jego mieszkańców, szczególnie włoskiej elity intelektualnej. Urodzie rzymskich zabytków i ogólnie sztuce poświęca się w tym dziele tyle samo uwagi co kryzysowi egzystencjalnemu i nostalgii głównego bohatera.

Więcej recenzji na www.szczere-recenzje.pl