Na co dzień zabiegani nie zawsze pamiętamy, że gdzieś na wiejskim czy miejskim cmentarzu leżą pochowani nasi bliscy. Nie zawsze mamy czas by odwiedzić ich w ciągu roku, posprzątać wokół mogiły czy poprzez zapalenie światełka znicza uzewnętrznić pamięć. Czasami ból jaki towarzyszy po odejściu kogoś bliskiego jest tak wielkim obciążeniem, że ludzie nie mogą dojść do siebie przez wiele miesięcy i wolą omijać cemntarze. A przecież prawda jest wprost porażająco szczera; wszystko co żyje, kiedyś umrzeć musi. Niby każdy z nas ma tego świadomość, ale każdy z nas oddala tę myśl, która jakby nas nie dotyczyła, jakby nas nie sięgała. To oszukiwanie samego siebie, być może z powodu strachu przed śmiercią, może z powodu obaw co tam jest po niej, a być może z myślenia po ludzku, że jak już coś umiera to wszystko się kończy…

Kościół katolicki, ale też inne religie – nawet islam uczą, że nasze życie nie kończy się wraz z ostatnim oddechem. Jest to po prostu etap przejścia do innego, wiecznego życia bez trosk, bólu i po wsze czasy szczęśliwe. Można w to głęboko wierzyć, jak i być głęboko nieufnym. To sprawa każdego z nas. Ale gdy stojąc nad grobami będziemy wspominać dobre chwile spędzone za życia ze zmarłymi, obudźmy w sobie postanowienie, że my też możemy ponieść tę dobroć i szacunek dla innych, którą mieli ci co odeszli, by kiedyś nie zarzucili nam obojętności i zadufania. Przecież oni tylko wyprzedzili nas na tej drodze, którą każdy z nas zmierza, wierzący i niewierzący, dobry i zły, uczciwy i złodziej, każdy z nas kiedyś przejdzie na tę drugą, mniej znaną stronę. Obchodząc 1 listopada święto pamięci zadbajmy by żaden grób na polskiej ziemi nie był w tym dniu bez przysłowiowej świeczki. Zapalone światełko to najwymowniejszy znak pamięci.  

EL